جشنواره چقدر «جهانی» بود؟ وقتی حتی نوری بیلگه جیلان در اختتامیه غایب بود!
جشنواره چقدر «جهانی» بود؟ وقتی حتی نوری بیلگه جیلان در اختتامیه غایب بود! ۱۳ آذر ۱۴۰۴ – ۰۹:۱۱ اخبار فرهنگی اخبار سینما و تئاتر نیامدن نوری بیلگه جیلان به مراسم اختتامیه همراه با سکوت جشنواره نشان میدهد که از ابتدا مسیر و سیاستگذاری درستی برای اصلیترین برگ برنده جشنواره انجام نشده و در عمل جهانی […]
جشنواره چقدر «جهانی» بود؟ وقتی حتی نوری بیلگه جیلان در اختتامیه غایب بود!
- ۱۳ آذر ۱۴۰۴ – ۰۹:۱۱
- اخبار فرهنگی
- اخبار سینما و تئاتر
نیامدن نوری بیلگه جیلان به مراسم اختتامیه همراه با سکوت جشنواره نشان میدهد که از ابتدا مسیر و سیاستگذاری درستی برای اصلیترین برگ برنده جشنواره انجام نشده و در عمل جهانی بودن جشنواره لطمه جدی خورده است.
فرهنگی
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، با پایان یافتن جشنواره جهانی فیلم فجر، موجی از انتقادات در میان فعالان حوزه سینمای کشور دیده میشود که نشان میدهد این جشنواره عملاً نتوانسته در قالب یک جشنواره معتبر و به اصطلاح مدیران سازمان سینمایی هم ردیف با جشنوارههای درجه ۱ جهان چون کن و ونیز! برگزار شود.
اما جدای از تمام انتقادات وارده به جشنواره، عدم حضور نوری بیلگه جیلان رییس هیأت داوران در مراسم اختتامیه جشنواره جهانی فیلم فجر عجیبترین اتفاقی بود که در جشنواره اتفاق افتاد. چیزی که مایه تعجب همگان شد و البته خبرهای واصله از آن حکایت دارد که وی درخواست مبلغ گزافی برای حضور در مراسم اختتامیه داشته است. معلوم نیست پس دستمزدهایی که وی برای حضور در این جشنواره گرفته است غیر از عنوان ریاست برای چه بوده؟ آیا این با عزت یک جشنواره درجه یک جهانی همخوان است؟ چرا مدیران سازمان سینمایی و شخص آقای رائد فریدزاده که اصلاً تجربه و تخصص ویژه او بخش بین الملل سینمایی است، از ابتدا قراردادی موجه و عزتمندانه با این کارگردان سرشناس نبستهاند که حضور وی با دستمزدی مشخص برای برنامههای گوناگون از قبیل کارگاه و حداقل یک نشست خبری برگزار شود و گرنه پس چرا او را به جشنواره آوردید، فقط برای عنوان ریاست داوران آن هم با دستمزدی گران و اینکه در نهایت این کارگردان بزرگ لطف کند تا چرخی در سالن سینما بزند؟ این تمام بهرهای است که از حضور برنده نخل طلای کن در سینمای ایران گرفتیم؟!
بیاییم با خودمان روراست باشیم؛ وقتی از ابتدای جشنواره و در نشست خبری خودمان را «منزوی» معرفی کنیم و جشنواره را راهی برای خروج از انزوا تعریف کنیم، حاضر میشویم که دست به چنین اقداماتی بزنیم تا خودمان را به هر قیمتی «جهانی» معرفی کنیم تا از انزوای خودساخته بیرون بیاییم. نتیجه نشان داده هرجا تفکر عزتمندانه و پیشبرنده باشد نتیجه به صورت دیگری رخ خواهد داد.
ما هنوز هم به بهود و تغییر سیاستها و دیدگاههای برگزاری جشنواره برای سالهای بعد امید داریم. اما به شرط آنکه این تغییر واقعاً صورت بگیرد.
انتهای پیام/
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاهتان را بنویسید